Het begon toen ik een jaar of 15 was, zomaar ineens. hormonen denk ik. Ik had de baard nog niet in de keel en nog geen haar op de piel. Na een avondje voetbal taaide ik af met de makkers naar de kleedkamer, ik had me veters nog niet los van mijn dure nieuwe voetbal schoenen, die ik gekregen had van mijn ouders, en je zag ze één voor één naar de neus grijpen en naar adem happen.
Ze hadden niet in de gaten dat het mijn zweetvoeten waren, het stonk namelijk verschrikkelijk, maar niet die typische zweetvoeten lucht; daar was het al voorbij.
Het kwam al meer richting ammoniak, uitgekookte pens, en iets tussen rotte kies en dooie hond en dat dan keer vier zo erg. Na 3 maanden gaf het eens strak gelooide Italiaanse leer de pijp… Lees verder
Soms zit je als uitvaartondernemer zit je wel eens met een dilemma. Laatst nog, heel erg, een kindje dood. Niet verzekerd en geen geld voor de crematie. Echt, je hart bloedt, maar als ondernemer met verantwoording voor je bedrijf kun je natuurlijk niet veel doen. Hooguit wat met de marge, maar dan ben je er toch wel. Zo’n kindje gewoon wegbrengen, dat wil je ook niet. Dus je begint er maar aan, wat minder luxe, geen plakje cake en geen broodjes, maar voor de rest gewoon netjes. Je wilt toch je best doen, niet waar? Maar hoe je ook je best doe, je weet precies hoe het afloopt. Dat wordt gewoon dat een foutje bedankt als het op betalen aankomt.
