Onvrijwillige euthanasie, het is beter zo …
Soms kan het ondraaglijk lijden van de familie van een patiënt zeer schrijnend zijn.
Als arts probeer je alles om alle bestaande behandelmethoden te proberen. Om toch hoop te geven. Soms is er echt sprake van een uitzichtloze situatie en is een patiënt echt uitbehandeld. Dan kan je als arts weinig meer uitrichten je probeert zo goed mogelijk te communiceren met de familie om ze gerust te stellen en onvrijwillige euthanasie voor te stellen.
Zo ging het ook met Meneer van de Kerkhof. Meneer van de Kerkhof kennen wij als een levenslustige man, die nooit van opgeven weet. Al waren de bijwerkingen nog zo venijnig, Meneer van de Kerkhof wist altijd er weer boven op te krabbelen, het beste er van te maken. Nu we zijn uitbehandeld moeten we met de familie om tafel zitten om een aantal zaken te bespreken, dat valt niet mee.
Mevrouw van de Kerkhof was in tranen; ” hij wilde nooit iets weten van euthanasie”. “Dat is tegen zijn geloof, ik krijg hem vast niet aan het verstand gebracht dat het beter zo is”. Ook zijn radeloze zoons en zijn lieftallige dochters beamen het; “Hij zal het gewoon niet accepteren, zijn tijd is gewoon gekomen. Het wordt tijd dat we de beslissing nemen voor hem, dat is beter zo. Hij is al zo vreselijk oud. Hij zelf kan het niet, wil het niet”.
Na de benodigde formulieren in gevuld te hebben was toch de tijd gekomen. Iedereen mocht afscheid nemen van Meneer van de Kerkhof, hijzelf begreep het niet. “Waarom komen jullie afscheid nemen, ik ga nergens heen” was het. Levenslustig als altijd.
“Papa, je gaat straks lekker slapen. Dan voel je geen pijn meer, das beter zo”. “We zijn je heel dankbaar voor wat je voor ons hebt gedaan. Dat je alles zo in de puntjes geregeld hebt met de notaris. Dat Mama in het huis kan blijven wonen. Dat wij van jouw vakantie huisje in Monaco mogen genieten. En de boot.”
Na het spuitje, nog geen half uur later was Meneer van de Kerkhof niet meer onder ons. “Het is beter zo, hè jongens” zei moeder, ja het was beter zo.
Het was mijn eerste patiënt die onvrijwillige euthanasie onderging, die vergeet je niet gauw. Maar als je alles hebt geprobeerd moet je het laten gaan. Zo was het ook met de chronisch ingescheurde teennagel van Meneer van de Kerkhof.