Dokter Arie – Dierlijke instincten en beroepsethiek
Beroepsethiek: Hoe ga je daar als arts mee om. Een dilemma.
Jaren geleden heb ik eens met collega-arts gesproken over een persoonlijk dilemma. Ik had toen donderdags een patiënte, erg aantrekkelijk, mooi achterwerk, nog vrijgezel, flink bronstig en rook werkelijk verschrikkelijk lekker als u begrijpt wat ik bedoel. Een verschrikkelijk lekkere teef zou men in de volksmond zeggen. Dan is het toch even slikken.
Ondanks mijn beroep en leeftijd van 61 jaar, ben ik ook maar een mens van vlees en bloed. Vaak merk ik dan dat me dat de aanblik van zulke schoonheid me niet helemaal onberoerd laat. Sterker nog, ik had de grootste moeite om de knuppel niet in het hoenderhok te gooien. Ik begon zwaar te ademen, mijn hart begon te bonken, het zweet gutste van de kop, mijn stem werd afgeknepen en ik kon geen woord meer uitbrengen. Tot nu toe kon de gedachte aan de reactie van mijn vrouw me altijd weerhouden, maar in dit geval werkte dat medicijn niet meer. De dierlijke instincten hadden de overhand gekregen; er was niet tegen te vechten, alle zekeringen klapten er uit en ik heb me helemaal laten gaan. Als een beest ben ik tekeer gegaan. De hele praktijkruimte was compleet verbouwd. een verschrikkelijke puinhoop was het geworden. Niet normaal. Toen ik eenmaal tot bezinning kwam … u raadt het al … een verschrikkelijk schuldgevoel. Dit had nooit mogen gebeuren en toch had ik het gedaan.
Mijn collega-arts vertelde me dat ik me geen zorgen moest maken. Het gebeurt zo vaak. Menig arts heeft zulke ervaringen. Hij adviseerde mij het vooral niet aan mijn vrouw op te biechten, maar mocht ze er onverhoopt achter komen dan kon ik me verschuilen achter je zwijgplicht. “ik wilde het je wel vertellen, maar ik mocht het niet”.
Toch kon ik het moeilijk verkroppen, en heb ik zelf besloten dat ik mijn vak niet langer kon uitoefenen. Ik vond het verdrietig, maar ik kon niet langer werken als … dierenarts.
Één reactie op Dokter Arie – Dierlijke instincten en beroepsethiek