Een beetje thuispoeper gaat met de trein.

Een beetje thuispoeper gaat met de trein - ikzegniets.nl
Ik ben een man van gewoontes. ’s Morgens als ik wakker wordt is het een bakkie koffie, een peuk en dan wachten op de drol van 7 uur.

Je kan de klok erop gelijk zetten. Als de klok op wintertijd gaat heeft ie precies een uur vertraging, net als de trein, alsof de wissels zijn bevroren. Ik heb dan altijd aan mijn linkerhand een stapeltje Donald Duckies liggen om te lezen. Ik heb ze allemaal. Behalve jaargang 14 nr. 3. Er was een nieuwe chinees geopend op de Stampersgracht en daar had ik kip koeloeyoek gehaald met nasi. ’s Morgens, het was nog geen half zeven, kreeg ik al de eerste aandrang.

Rennen voor je leven

Ik had de peuk nog in de smoel. Een opgeblazen gevoel in mijn maag. Ik dacht; ik moet een scheet laten maar ik vertrouwde die persweeën op dit vroege tijdstip niet zo. Heel voorzichtig zette ik de deur van mijn rozet op een kier. Een hese fluittoon vulde de ruimte en de hond die op schoot zat, zat mee te janken. Jongen, daar kom je niet goed mee weg, dacht ik bij mezelf. Ik rende naar de plee en elke stap die ik zette werd de fluittoon even harder. Alsof je een brommer aan de praat staat te houden door de gashendel op en neer te draaien.

Stinkend rijk

Het was nét op tijd. De kip koeloeyoek weer op de trein gezet naar China, maar ik had er wel een hele rol aan gespendeerd en zo ook jaargang 14 nr. 3. Ik had ‘m opengeslagen op de midden pagina, een poster van Oom Dagobert. zo had ik ‘m snel door de Coentunnel heen getrokken en heb dan altijd de gewoonte om naar mijn wc-papier te kijken, ik heb nog nooit zon stinkend rijke bruine eend gezien. Maar ik stierf van de pijn in me naad en ik trek er zo twee nietjes uit. Mijn zoon wilde altijd die posters hebben, dus die had alvast met zijn nagels de nietjes open gepulkt. Die poster zal ie vast niet meer willen ophangen in zijn kamertje. Ik heb uit nijd alles doorgetrokken.

Thuispoeper op kantoor

Ik ben een echte thuispoeper. Ergens anders lukt het gewoon niet. Ik werk de hele dag op kantoor. En ik zit dan niet lekker als ik moet, mis mijn Duckies dacht ik en de dennengeur. Ik heb de gewoonte als ik moet knotten dat ik effe dennengeur spuit. Heerlijke lucht alsof je in het bos hebt gescheten. Niet dat ik dat zou kunnen maar het ruikt heerlijk. Ik heb op een gegeven ogenblik de hele inventaris van thuis meegenomen; de Duckies, de dennengeur, mijn vertrouwde merk rollen, ja, zelfs het schapen wollen dekje van de wc bril en de verjaardagskalender.

Knijpen, knijpen, knijpen, als een ouwe dief, maar nog geen konijnenkeutel. Mijn darmen weten gewoon dat ik niet thuis ben. En elke keer als ik dan thuis kwam ging het wel, maar dat doet verrekte zeer als je elke dag moet bevallen van zo’n versteende bruine tuinkabouter.

De trein; helemaal zo gek nog niet

Ik denk het zal de wc-bril zijn dus die heb ik eens meegenomen. Vonden ze wel vreemd op kantoor. Zonder bril zie ik geen reet had ik gezegd. Die dachten dat het een geintje was. Uiteindelijk heb ik een plek gevonden waar ik buitenshuis kan kakken. Ja daar kijk je van op hè. Zonder dukkies en heel de mikmak.
In de trein. Ik kwam erachter dat het te maken heeft met het feit dat ik me schaamde voor mijn persgeluiden in openbare toiletten. En een trein overstem je niet. Daar heerst nog persvrijheid. Beste thuispoeper je kan weer opgelucht ademhalen. Niks is zo fijn als poepen in de trein.