Hoe verwijder ik een wrat
Ik had bij mezelf een wrat ontdekt
Ik had bij mezelf een wrat ontdekt. Onder op mijn kont. Als je ouder wordt krijgt je van die rare plekjes. Moedervlekken, vetbultjes, wratten en dat allemaal op plaatsen waar je helemaal niet op zit te wachten. Onder deze noemer had ik dus een wrat onder op mijn kont gekregen. ‘Die zien ze toch niet’ dacht ik. Maar dat had ik verkeerd gedacht. Mij vrouw had hem gezien. Ze had me er op geattendeerd. Een lelijke wrat had ze het genoemd. Tja, ik vond dat ze best wel een punt had en besloot dat hij weg moest, want je wilt er – ook na al die jaren – toch leuk uitzien voor elkaar niet waar? Tenslotte moet je makkelijker van een wrat af kunnen komen dan van een bierbuik. En … dan heb je ook nog wat aan je relatie gedaan.
Huisarts
De meest voor de hand liggende methode is een bezoek aan de huisarts. Maar een beetje kerel gaat natuurlijk niet voor een lullig wratje naar de huisarts. Vooral niet als die onder aan je kont hangt. Daarbij komt nog dat wij een nieuwe huisarts hebben. Ik heb hem alleen maar zien lopen, maar aan dat figuur laat ik echt mijn blote kont niet zien. Geen denken aan.
Uitstelgedrag
Mijn vrouw was die avond vroeg naar bed en ik was met de belastingaangifte bezig. De belastingaangifte is zo’n klusje waarvoor ik altijd al mijn moed bij elkaar moet rapen. Zo ook deze keer. Ik kon echt niet op gang komen. Iedere afleiding aan die ik kon vinden greep ik aan. Je kent dat wel. Uitstelgedrag. Uitgebreid naar het toilet gaan … De huis-aan-huis folders zeer nauwkeurig doornemen … De contactpersonen in je mobieltje uiterst secuur bijwerken … Nu.nl aandachtig doornemen … Echter, dit was niets anders dan een voorspel naar de ultieme afleiding: De Wrat. De Wrat, die moest er af. En wel nu meteen!
Het probleem was dat die wrat …
Ik moet zeggen, de omstandigheden waren ideaal: de badkamer was vrij en de familie lag op bed. Dus er waren geen pottenkijkers. Ik had het Stanley-mes al klaarliggen. Het Stanley-mes leek de oplossing, maar was het niet. Ik kon er niet goed bij. Het probleem was dat die wrat net onder mijn kont hing. Ik heb zitten kloten met een spiegeltje, maar daar had ik niets aan. Dit moest op de tast gebeuren. Maar om nou op de tast in het wilde weg met het Stanley-mes onder mijn kont een wrat proberen weg te snijden zag ik niet zitten. Voor je er erg in hebt, heb je zomaar een onsje extra. Dat werd hem niet en dat moest anders kunnen.
Pizza-schaar
Toen kwam ik op het meer dan geniale idee om hem eraf te knippen. Hoe? Met onze pizza-schaar! Onze pizza-schaar is een gewone schaar die ik in de keuken gebruik om pizza’s en boterhammen door te knippen. Mijn vrouw vindt het gebruik van een schaar in de keuken belachelijk, maar ik gebruik hem overal voor. Zelfs om de vetrandjes van het vleesbeleg af te knippen. En een wrat, dat is natuurlijk ook een stukje vlees. Het moest er alleen nog maar worden afgeknipt.
Zo gezegd zo gedaan. Maar dat viel vies tegen. Mijn god, wat was die wrat taai. Dat was wat anders als boterhamworst. De tranen stonden in de ogen. Die wrat ging steeds tussen de bladen zitten. Dat kwam omdat die kutschaar helemaal uit zijn verband lag. Teveel pizza bodems mee geknipt. Daar zullen we het maar op houden. Maar een wrat afknippen met deze schaar, dat ging niet lukken.
Nou, mooi niet
Gelukkig bracht de gereedschapskist die ik van mijn vader geërfd had uitkomst. Ik wist dat de nijptang van mijn opa er in zat. Daar moest het wel mee lukken. Nou, mooi niet. Een beetje kerel zou de wrat allang tot snot geknepen hebben, maar op de een of andere manier was dat beetje kerel in mij helemaal verdwenen. Het deed veel te zeer en hij hing er nog steeds aan. Ik heb de gehele sessie afblazen. Ik was er klaar mee. Eerst moed verzamelen voor een volgende keer, dat was het beste.
De spiegel
Toen ik om me heen keek leek de badkamer wel een abattoir. Overal zat bloed. De nijptang, de pizza-schaar, zelfs op de spiegel zat bloed. Ik heb er een keukenrol aan moeten wagen om alle sporen uit te wissen. Ik heb de hele nacht wakker gelegen. Niet alleen vanwege de zere reed, maar vooral omdat ik zo vakkundig een goede wrat verkloot had. Ik had er gewoon vanaf moeten blijven. Ik wist niet precies hoe dat plaats delict er nu uitzag, maar ik wist zeker dat mijn vrouw nu echt reden om te klagen had.
Ik voelde me gewoon weer een knappe vent
En ook volgende dag deed het nog steeds zeer. Het werd steeds erger. wat dacht je wat? Ja hoor! Een ontsteking van de bovenste plank. Bijna toch mee naar die gekke dokter geweest. Maar, het liep anders. Weet je, vroeger, toen mijn wrat nog goed was en ik lag in bed, dan zat ik er wel eens aan te friemelen. Een soort dagelijkse controle. Ondanks de pijn zat ik er toch weer aan met mijn vingers. Voorzichtig voelen … nog een keer voelen … en wat dacht je wat?
Wrat weg. Er afgerot! Ik was me toch blij. Ik voelde me gewoon weer een knappe vent. Glorieus en vol trots vertelde ik aan mijn vrouw dat de wrat weg was. Maar ze was helemaal niet onder de indruk. Voordat ik kon vertellen hoe ik het gedaan had zei ze, ‘Lekker belangrijk. Wat kan mij de wrat schelen. Ik had liever gezien dat je die dikke pens van je kwijt was’.