Viva-lezeres Angela Storteboom wordt verrast met een strandvakantie naar Brazilië, maar krijgt een knoop in de maag bij de gedachte aan de haartjes rond de bikinilijn

Ik dacht gelijk aan die haartjes

Manlief heeft me verrast met een reisje naar Brazili”e lekker strandhangen en bijbruinen.
Ik voelde gelijk een knoop in mijn maag. Ik dacht gelijk aan die haartjes.

We waren van de zomer een dagje naar het strand geweest, ik lekker de bikini aangetrokken, mijn man had al een biertje op en die zag mij in mijn witte bikini en zei “het lijkt wel of je een egel hebt ontvoerd”; de zwarte stekels prikten dwars door de witte stof.

“En mag ik misschien een shaggie van je draaien?” wijzend op de plukjes die onder mijn broekje vandaan kwamen. Hij baalde als een stekker want ik heb 3 weken de… Lees verder →

Dr. Arie is plastisch chirurg in zijn eigen privé kliniek. Hij had altijd al in de business gezeten. Vroeger bij een grote kliniek voor plastisch chirurgie, nu voor eigen rekening in een zijn eigen kliniek. Dr. Arie zat van het begin af in de oogleden. Dat was niet moeilijk en dat kon hij goed. Gewoon de vellen wegsnijden. Een paar schadeclaims daargelaten had hij in het algemeen tevreden klanten.

Maar toch, die paar schadeclaims zaten hem niet lekker. Die kostten hem geld. Veel geld. En waarom zou hij geen fouten mogen maken en een ander wel? Meestal viel de ellende wel mee. Gewone complicaties. Meestal het ene ooglid wat meer opgehaald als het andere. Niet zo spannend allemaal. Stond alleen een beetje raar.
Maar de laatste keer was hij toch wel erg geschrokken. Hij had met zijn… Lees verder →

Soms kan het ondraaglijk lijden van de familie van een patiënt zeer schrijnend zijn.

Als arts probeer je alles om alle bestaande behandelmethoden te proberen. Om toch hoop te geven. Soms is er echt sprake van een uitzichtloze situatie en is een patiënt echt uitbehandeld. Dan kan je als arts weinig meer uitrichten je probeert zo goed mogelijk te communiceren met de familie om ze gerust te stellen en onvrijwillige euthanasie voor te stellen.

Zo ging het ook met Meneer van de Kerkhof. Meneer van de Kerkhof kennen wij als een levenslustige man, die nooit van opgeven weet. Al waren de bijwerkingen nog zo venijnig, Meneer van de Kerkhof wist altijd er weer boven op te krabbelen, het beste er van te maken. Nu we zijn uitbehandeld moeten we met de familie om tafel zitten om… Lees verder →

Ik ben een man van gewoontes. ’s Morgens als ik wakker wordt is het een bakkie koffie, een peuk en dan wachten op de drol van 7 uur.

Je kan de klok erop gelijk zetten. Als de klok op wintertijd gaat heeft ie precies een uur vertraging, net als de trein, alsof de wissels zijn bevroren. Ik heb dan altijd aan mijn linkerhand een stapeltje Donald Duckies liggen om te lezen. Ik heb ze allemaal. Behalve jaargang 14 nr. 3. Er was een nieuwe chinees geopend op de Stampersgracht en daar had ik kip koeloeyoek gehaald met nasi. ’s Morgens, het was nog geen half zeven, kreeg ik al de eerste aandrang.

Rennen voor je leven

Ik had de peuk nog in de smoel. Een opgeblazen gevoel in mijn maag. Ik dacht; ik moet een scheet laten maar… Lees verder →