De Was

Geld verdienen met de Was van een ander. Klo van Wijk met een inspirerend verhaal voor de MKB-ondernemer. Deze keer: André Kledderneel.

Het idee om voor anderen de was te gaan doen ..

Het idee om voor anderen de was te gaan doen heb ik vijf jaar geleden opgedaan tijdens mijn zomervakantie. Ik zat toen met mijn appartement pal tegenover een onderneemster die van uit haar huis de was voor de vakantiegangers deed. Ik was getuige van het ontstaan van het gat in de markt: vakantiegangers ontzorgen. Het kostte slechts tien euro. Ik heb met bewondering zitten kijken hoe vaak ze de was kwamen brengen. Op een ochtend telde ik binnen een uur tijd 6 mensen. Tja, dan ben ik simpel, maar dan wordt in zo’n uurtje op een willekeurige ochtend wel eventjes 60 euries binnen gehaald. Goud, is dat. Goud! En dat ging de hele dag door.
Het leuke van dit verhaal? Investering nul! De wasmachine en droger zijn nou net die apparaten die iedereen in huis heeft en vrijwel de hele week stilstaan.

Toen projecteerde ik het hele gebeuren op mezelf; Mijn eigen wasmachine gebruikte ik ook maar één keer in de week. Voor de rest stond hij stil. Ik zou makkelijk een wasje van iemand anders erbij kunnen doen. Stel je voor dat ik de was van de buren er bij zou doen en dan ook een tientje zou krijgen … Dat zou best wel leuk zijn. Ik hoefde niet eens een tientje te hebben. Acht euro leek me ook genoeg. Beetje was uitzoeken, deurtje dicht en wachten maar tot het deurtje weer open mag.

Facebook

In een overmoedige bui heb ik een foto gemaakt van een zak wasgoed en op Facebook gezet met het commentaar: Voor €8,- doe ik de was! En toen begreep ik in één keer hoe Facebook werkte. Ik werd ‘geliked’ dat het verschrikkelijk was. Op dag één had ik al 7 tassen vol met was. Wat helemaal leuk was: Ik vroeg acht euro maar ze gaven me bijna altijd een tientje. Niemand vroeg om een bonnetje! Het liep storm. Bij iedere auto die stopte dacht ik: daar komt weer een tientje aan. Wassen werd leuk!

Buitenradar

Binnen de korte keren had ik een grotere wasmachine nodig. Later nog grotere. En nog later moest er een extra groepenkast erbij omdat de stoppen er steeds uitsloegen. Voordat ik het wist stond ik ingeschreven bij de Kamer van Koophandel en had ik een bedrijf. Er kwamen kosten. Het wasmiddel koste geld en stroom ging ook geld kosten. Vooral de droger gebruikte veel stroom. Toen kwam ik op het idee om net als vroeger weer met een waslijn te gaan werken. Zo gezegd zo gedaan. Ik ben nu de beste vrienden geworden met ‘Buienradar’. Even het buitje afwachten, was aan de lijn, en hoppa weer je winst verhoogd.

Maar, beste mensen, zo’n bedrijfje is natuurlijk niet alleen leuk. Je krijgt er ook een hoop gezeur bij. Klachten noemen we dat tegenwoordig. Krijgt de één teveel kleren terug, dan heeft de ander natuurlijk te weinig gekregen. Eén foutje, dubbel gezeik zeg ik altijd. Meestal loste ik ze snel op. Ik wist ik precies van wie de was was. Je kent je pappenheimers tenslotte. Wat ik wel geleerd heb, is dat ik niet meer tegen die zogenaamde nette mensen opkijk. Meestal de smerigste onderbroeken. Gadverdamme. Maar als ik het in de gaten heb dan pak ik ze gewoon terug. Dan ruk ik ze een poot uit.

Prijsdiffentiatie

Ik kreeg het steeds drukker. Op een zeker moment kwam ik op het geniale idee om de klant zelf het sorteerwerk te laten doen. Ik minder werk en zij wat minder kosten. Onze prijsstelling is zo, dat echt vuile was meer kost, en keurig uitgezochte was wat minder. De vervuiler betaalt zogezegd.
In het begin was het best fraudegevoelig. Sommigen slimmeriken stopten stiekem een smerige onderbroek tussen de gewone was. Dat probleem hebben we definitief kunnen tackelen. Tegenwoordig zetten we elk stuk binnenkomende was op de foto. Deze worden digitaal opslagen zodat we kritiek altijd kunnen weerleggen aan de hand van bewijsmateriaal. Jammer dat het zo moet, maar het is niet anders.

In heb begin hebben we hier best wel gezeur over gehad. Problemen met de regelgeving. Sommige klanten wilden niet dat de foto’s van hun vuile was bij ons op de computer stond en hadden dat aanhangig gemaakt. Vanwege de wet ‘persoonsbescherming’ mochten we de foto’s niet langer dan 8 dagen bewaren. Daar houden we ons ook aan. Het maakt mij niet uit. Na 8 dagen is toch de reclameringstermijn verlopen.

Kalverstraat

Met onze activiteit was ik binnen het jaar uit ons woonhuis gebarsten. De was lag van boven tot beneden. Om het verdienmodel geen geweld aan te doen ben ik begonnen om deze formule landelijk uit te rollen. Ik werk nu met zelfstandige ondernemers op basis van franchise. Sinds kort hebben we een vestiging in de Kalverstraat in Amsterdam. Daar komen veel twee verdieners met een dikke portemonnee die wij wat hun was betreft ontzorgen. ’s Ochtend’s voor je naar het werk ga kun je de was brengen en na het werk weer ophalen. Voor deze categorie strijken we de was ook. Ze hoeven het alleen maar in de kast te leggen. Kunnen ze ’s avond s lekker lang TV kijken. We zijn met de gemeente ook in onderhandeling voor een vestiging op de Wallen. Als de meisjes zijn uitgewerkt hebben ze meestal geen zin om de was te doen.

Hoe ik de toekomst zie?

Ik heb geen idee waar ik uitkom. Ik zeg maar zo: gewoon doen wat je klanten willen, dan heb je het altijd druk.