Ome Toon was altijd een groot liefhebber van de fanfare. Zijn vader zat bij de fanfare, zijn zoons zaten bij de fanfare, zijn dochters en broers en zussen zaten bij de fanfare; de hele familie zat wel bij de fanfare of had bij de fanfare gezeten, en moeders waste de uniformen voor, jawel, de korfbalclub en … de fanfare.
Ome Toon had een wind gelaten tijdens de wekelijkse repetitie van de fanfare en niet zo’n kleintje ook. Het was hem wel eens eerder overkomen maar toen hadden ze de bron niet kunnen achterhalen.
Het was de laatste noot in de solo. De hele week had hij al geoefend en die noot moest uit zijn tenen komen, de hoogste noot op een trompet, vijf seconden lang. Op de fiets naar het oefenlokaal had ie alles… Lees verder
Als jongen had ik wat met voeten. Vrouwenvoeten, wel te verstaan. Ik kon genieten als ik een vrouw met mooie voeten zag. Uiteindelijk ben ik het grootste deel van mijn leven getrouwd geweest met een vrouw die helemaal geen mooie voeten had. Niet van vorm, niet van nagelinplant en helemaal niet van formaat. Kan gebeuren hè, ik werd straal verliefd op een meisje met hele grote lelijke voeten. Daar gaan je idealen.
Ach, als ik terug kijk was het best wel een mooie tijd geweest hoor. Geven en nemen. Je kent dat wel. Het ging natuurlijk niet altijd vanaf een leien dakje, maar ach dat ging dan ook weer over. De trammelant die ik me het beste kan herinneren was dat ze altijd met haar grote teen zat te… Lees verder
Hoewel ik nooit geen kinderen heb gehad noemt iedereen mij Ome Toon. Ik ben geboren in Tilburg. De stad van de sigaren. Tilburg lag letterlijk onder de rook van de sigarenfabrieken van Willem II.
Ik ben van 1920. We hadden een groot gezin thuis. Ik ben een van de zeven. Bij ons thuis hadden ze een sigarenwinkel. Behalve sigaren verkochten wij ook shag en sigaretten. De meeste soorten leverden wij direct uit voorraad. Maar als ze merken wilden hebben, die wij niet hadden, dan werd dat voor ze besteld. Vaak brachten wij de bestelling dan thuis. Na deze voor mij vrij zorgeloze tijd kwam de crisis van de jaren dertig. Met de crisis kwam de klad in de sigarenhandel. De mensen kochten geen rookgerei meer. De beste Willem II’s kon je aan de straatstenen niet meer kwijt. En… Lees verder
Ik ben op zoek gegaan naar een verzamelhobby die niet duur was, maar die op termijn geld op zou leveren. Uiteindelijk werden het sigarenpeuken. Ik ben nu in het bezit van de meest uitgebreide collectie sigarenpeuken die in Nederland te vinden is. Het opzetten van een sigarenpeukenverzameling is niet duur. Je hoefde ze alleen maar op te rapen. Dus als ik een belangrijk persoon met een sigaar zag, dan volgde ik hem tot hij zijn peuk weggooide. Dan had ik weer een mooi stuk voor mijn verzameling.
In het begin stel je niet veel eisen aan een peuk, maar later kom je er toch toe om een verzamelpeuk te definiëren. De waarde van een peuk wordt bepaald door de volgende factoren en eisen:
Mijn vrouw hebben wij netjes begraven. Hoewel ze niet veel aan de kerk deed, hebben we wel een dominee bijgehaald. Voor de mooie woorden en zo. De man van de begrafenisonderneming kende ik van vroeger. Had ik mee in de klas gezeten. Erg bedroefd waren we niet, want we hadden het zien aankomen. Eigenlijk was het beter zo.
Na afloop zijn we met zijn alle terug gegaan naar de aula van de begrafenisonderneming. Daar kregen we broodjes met koffie. De koffie smaakte buitengewoon goed. Het was me al vaker opgevallen, bij een begrafenis smaakt de koffie altijd goed. Daar kan geen ander tegenop. Daarom ga ik graag naar een begrafenis. Je bent weer eens een keer onder de mensen.… Lees verder
Ome Toon deed aan tenen likken. Gelukkig heeft hij dat nooit geflikt als ik erbij was. Moet je voorstellen, lig je als vrouw lekker te zonnen op het strand, zit er opeens een vent met een banaan in zijn broek aan je tenen te likken. Dat kan toch niet! Hij kwam er altijd mee weg. Wel vaak een hoop geschreeuw en gescheld, maar dan bleef het dan bij. Hij werd er niet warm of koud van. Ze wisten toch niet waar hij woonde.
Als familie hadden we in het begin niets in de gaten. We zijn jaren met hun op vakantie geweest. Het enige wat me toen wel opviel was dat hij altijd maar naar blote vrouwenvoeten zat te loeren. Ik ben wel eens met hem op het naaktstrand geweest,… Lees verder
Toen ik alleen was, had ik van de kinderen een jong hondje gekregen. Een Teckel. Best leuk zo’n hondje, hoewel ik zelf een ander soort zou hebben gekocht. Eigenlijk houd ik niet zo van dat model. Vroeger noemde ik dat soort honden vaak een “worst op poten” of een buikschuiver. Dat vindt ik eigenlijk nog steeds. Vooral als ze dik zijn. Maar goed, eigenlijk zijn alle jonge beesten leuk. Dus jonge Teckels ook. Maar ja, ze kunnen je wel zo’n beest geven, maar ze zeggen er niet bij dat je er zomaar 16 jaar aan vast zit.
Na ongeveer een jaar kunnen Teckels jongen krijgen. Dat kon je goed zien, want vanaf dat moment kon hij zomaar een stijve krijgen. Dat ziet er echt niet uit,… Lees verder
Ome Toon kocht voor zijn zieke vrouw een papegaai …
De gezondheid van mijn vrouw was niet best meer. Ze had niet zulke beste longen. Dat kwam van het roken. In die tijd zat ze de hele dag alleen in huis. Ik werkte toen nog de hele dag. Ik vond het niet erg om van huis te zijn, want mijn vrouw zat de hele dag thuis op de bank te rochelen. Het was niet om aan te horen.
Haar vriendin, die haar tot het einde trouw is gebleven, had een Grijze Roodstaart papegaai gekocht. Die zei de hele dag lieve woordjes. Koppie Krauw, Coco Lief, Kusje, Schatje, kopje koffie. Je kent dat wel. Zo’n Grijze Roodstaart is een papegaaienmerk dat heel goed kon praten. Nou, die moest ze ook hebben. Dan was ze niet meer zo alleen. Wij er een… Lees verder
Ome Toon vertelt het verhaal van zijn familiedrama op Terschelling. Hij vertelt het zo, dat je er bijna om moet lachen …
Mijn broer is op Terschelling overleden toen hij 34 jaar was. Twee kleine kinderen en zijn een vrouw die net 3 maanden zwanger was …
Hij is stierf op een bruiloft in West-Terschelling, de havenplaats van eiland Terschelling. Moet je weten, hij kende die mensen niet eens. Hij had gewoon zichzelf uitgenodigd. Nou, dat had hij mooi voor elkaar. Hij had van die mensen hun hele feestje bedorven. Een dooie op je bruiloft! Lekker is dat. Niks geen mooiste dag van je leven.
Gewoon ongenodigd naar een feest gaan deed hij wel vaker. Ook al kende hij niemand. Vaak vonden ze het niet eens erg. Hij was altijd gezellig en praatte en danste met iedereen.… Lees verder
Ik had helemaal geen hobby’s. Mijn vrouw vond dat ik maar een hobby moest nemen. Een hobby waarbij ik uit het café wegbleef. Dus geen darten of biljarten, maar iets verzamelen. Dat kon ik mooi thuis doen. Dat leek haar het beste.
Dat bleek een goed advies, want er zat echt een verzamelaar in mij. Ik verzamelde op een zeker moment alles wat los en vast zat. Munten, postzegels, suikerzakjes, bierviltjes, ja zelfs afgeknipte nagels bewaarde ik.
Vooral de verzameling afgeknipte nagels had serieuze vormen aangenomen. In het begin ging het puur om de hoeveelheid. Iedereen bewaarde zijn afgeknipte nagels voor mij. De hele familie en kennissenkring nam ze voor me mee. Binnen de kortste keren had ik een enorm berg.
Op een zeker… Lees verder
Ome Toon was bang voor de tandarts. Zo bang, dat hij alles heeft laten wegrotten. Maar een kunstgebit is ook niet alles …
Mijn vrouw kon zich altijd opwinden over mijn tanden. Ik was namelijk bang om naar de tandarts te gaan. Zo bang, dat ik alles heb laten wegrotten. Weken lang liep ik met een zere bek. Een koud biertje of een heet bakkie thee was aan mij niet besteed.
Voor mijn vrouw was het grootste probleem niet mijn angst voor de tandarts, maar vooral de stank die hierdoor uit mijn mond kwam. Ook ergerde zij zich aan die rotte voortanden. Droppies noemde ze die. Als oplossing heb ik mezelf toen een grote walrussnor aan gemeten. Die was zo groot dat hij mijn mond volledig bedekte. Eigenlijk was dat ook niet ideaal, want ja hij bedekte dan wel… Lees verder
Bananen kanen: Ome Toon heeft een mooi spel bedacht …
Ik ben met mijn 93 jaar nog een van de actiefste in dit bejaardenhuis. Vaak ben ik de animator van gezelschapsspelen. Laatst had ik nog een leuk spel bedacht. Bananen Kanen heette het. Bij dat spel gaat het erom, wie binnen een tijdsbestek van een half uur het meeste bananen naar binnen kan werken. De hoofdprijs was een tros bananen van 25 kilo, rechtstreeks geïmporteerd uit tropische oorden.
Het was een mooi gezicht, al die oudjes om het hardst bananen te zien eten. Dat zie je niet vaak. Kilo’s bananen zijn er door gegaan. Alles wees er op dat het de activiteit van het jaar zou worden.
Dat viel tegen. Vrijwel alle deelnemers hebben later last van de spijsvertering gekregen. De WC was dagen lang te klein en de… Lees verder